Op een Onbewoond Eiland!!

Heee, bakra’s! Check My Life- story… Ik heb hem weer met veel liefde en toewijding geschreven, beloofd weer wat leuks! Op het moment van schrijven heb ik in Suriname nog 7 dagen te gaan alvorens ik weer een paar uur boven de oceaan zal hangen! Nee, ik wil eigenlijk nog lang niet gaan.. Maar ergens knaagt er ook wel weer iets om toch terug te gaan.. Inmiddels begint het laatste steeds meer te overheersen, onder één voorwaarde! De tijd die ik nog te gaan heb worden drukke dagen, waarin ik alles uit zal halen wat er in zit.. Er zijn nog een aantal dingen die ik wil zien, een aantal verplichtingen zoals ijs & taart eten, circus, dierentuin etc. Ja, we moeten alles goed afsluiten!

Maarrr, daar ben ik afgelopen week helemaal niet mee bezig geweest.. Het was tijd voor Brokopondo Stuwmeer, Tonka- eiland, Atjoni, Tang Luku, Kaaimannen, Zwemvesten, en vooral heel veel plezier! * en foto’s * :)

Woensdag zijn Marloes, haar ouders, twee huisgenoten en ik vertrokken met de bus naar het Brokopondo Stuwmeer. In dit meer staan allemaal bomen, het is een onder water gelopen gebied, wat door deze bomen een geweldige uitstraling heeft. Met een boot zijn we richting het Tonka- eiland gevaren, waar we onze eerste overnachting hadden. Ons vertrek stond direct aan het water, met een prachtig uitzicht.. Daar hebben we heerlijk genoten van het mooie weer, het meer, photoshoot’s en vis.. Jaja, ik heb het alweer gegeten!

Donderdag zijn we met de boot een eind het meer op gegaan naar een ander klein eilandje om piranha’s te vangen.. Oké, je ziet het voor je.. Een stok, draadje en haak eraan.. Tot aan je middel in het water staan en vissen maar.. Ik had het al op foto’s gezien en toen had ik mijn woordje wel klaar.. Toen ik daar met mijn hengel in het water stond moest ik er direct aan denken.. Ik ben zelf net zo gek, haha! Ik had beet, maar de vis was sterker als mijn visdraad.. Ik moest er toch al niet aan denken om mijn eigen vis te doden, ieuw..

Een helse tocht in een bus * door de snelheid over de bauxietweg viel de hele achterbank van de bus uit elkaar * bracht ons bij Atjoni, waar we door een boot gebracht werden naar ons volgende eiland, Tang Luku.. Tijdens deze tocht kwamen we veel stroomversnellingen tegen, altijd leuk als je naast iemand zit in de boot die ook niet nat wil worden, haha!

In Tang Luku sliepen Marloes en ik in een twee persoons hut, super romantisch, haha! Op het eiland kon ik wel uren kijken naar het water, de mensen in bootjes die langs kwamen, vissers etc. Op ons eiland woonden één man en vrouw en zes kinderen variërend in leeftijd van ik schat 4 – 12 jaar. Hoe jong je ook bent, je moet altijd helpen met afwassen, kleding wassen etc. En ze kunnen het echt goed hoor.. Mam was al stellig overtuigd dat ze vroeger een fout had gemaakt en ons best eerder al aan het werk had kunnen zetten! :)

Vrijdag hebben we een aantal dorpen bezocht waar bosnegers wonen. Heel indrukwekkend om te zien hoe deze mensen leven, met eigen culturen en normen en waarden. Elk dorp heeft zijn eigen kapitein, de baas. Er wonen mannen, soms met meerdere vrouwen. Al zie je vaker dat de vrouwen in verschillende dorpen wonen. Een man mag hier zoveel vrouwen hebben als hij wil, mits hij ze kan onderhouden.

Niet elk dorp heeft zijn eigen school, de kinderen worden dan met een boot naar het dichtstbijzijnde dorp gebracht wat wel beschikt over een school. De school die ik heb gezien verschilt qua materialen niet heel veel van de scholen in Paramaribo. In een van de dorpen kwam zelfs binnenkort internet.. Dus aan de ene kant zie je het ‘strakke’ leven volgens de regels van het dorp, de normen en waarden. Maar aan de andere kant wordt ook het leven in het binnenland verbreedt met nieuwe technieken.

Zaterdag zijn we met de boot naar Ladoani gevaren, daar moesten we nog een paar uur wachten tot het vliegtuig ons kwam ophalen om ons terug naar Paramaribo te brengen. Die tijd hebben we gevuld met vertier van de plaatselijke kinderen. Ze waren helemaal onder de indruk van het blonde, zachte en lange haar wat wij bakra’s hebben. Eigenlijk mag je geen foto’s maken, maar ik kon het niet laten.. Jullie moeten toch ook een beetje kennis maken met…

Kennis maken met het vliegtuig, daar hebben jullie vast geen behoefte aan.. Want een vliegtuig van Blue Wings is geen Martinair of KLM. Door een flinke regenbui voor de landing * de landingsbaan bestond gewoon uit gras met kuilen * dacht ik even dat het vliegtuig door zou schuiven. Ook het opstijgen was even met het hart in de keel, maar toen ook een super uitzicht. Het ventilatie- systeem deed het ook goed, de wind vloog door je haren heen.. Ik was toch wel blij toen we weer geland waren bij Zorg & Hoop.

Zaterdagavond zijn we heerlijk uit eten geweest als afscheid van Ellen & Linda, naar DOK 204. Naar het eten vertrokken zij richting Kwattaweg en ben ik met Anja en een aantal mannelijke huisgenoten richting discotheek Zsa Zsa Zsu gegaan.. Ik weet nog niet of ik zin heb om brakjes in het vliegtuig te zitten.. En dan zou dit de laatste mogelijkheid tot echte stapavond zijn.. Die kans kun je dan niet laten schieten..


Voor de mensen die ook nog nieuwsgierig zijn naar de foto’s van Matapica, van afgelopen weekend.. Deze staan nu bij het verhaal toegevoegd!

Dikke kus,
Rianne