Mijn eerste week stage!

Hier een weekverslag, mijn eerste week stage! Maar ook de ontmoeting met White Beach, waar ik prachtig ben verbrand, maar ook erg heb genoten.. Het is daar echt ontzettend mooi en daarom heb ik er ook een aantal foto’s van toegevoegd! Dat is nou echt het stukje Suriname waar ik heerlijk kan bijkomen en genieten van een ‘drukke’ week stage! De Surinamers die hier komen huren vaak ook een hutje af.. Nou, onze buren die kwamen met super veel pannen, magnetron etc. aanzetten, want ze gingen daar ook eten. Echt een leuke belevenis om te zien..

Maandag:
Mijn eerste dag stage, een hele belevenis! Het is echt niet te vergelijken met NL en die vergelijking wil ik dan ook niet maken.. We hebben dagdiensten van 7:00 – 15:00 uur, maar daarvoor vindt de overdracht al plaats. Ons was verteld tussen 6:30 – 6:45 uur aanwezig te zijn. Eenmaal aangekomen hebben we kennis gemaakt met sommige collega’s, sommige ook niet. De overdracht hoefden we niet bij te wonen en we mochten in een kamertje wachten met welke zuster wij mee konden lopen. Om ongeveer 7:30 uur, nadat we voor ons gevoel ook al een uur hadden gezeten, gingen we de zaal op! Echt, die donkere kleine kindjes zijn echt schatjes! Je wilt ze zo mee naar huis nemen, als ze maar niet zo hard en veel huilden als een van die kindjes die ik op de kamer had. Ze beginnen een dag met baden, wassen in NL taal. Twee kindjes tegelijk onder de koude douche, bibberend komen ze er onder weg en de volgende staat al klaar. Binnen een uur hadden we iedereen gebaad en konden we op naar het eten. Dat kwam ongeveer een uur later en in die tijd heb ik wat dossiers doorgenomen. Die zien er wel goed uit, ook via Gordon ( een systematiek voor de leken ) en doelen, verpleegkundige diagnoses etc. staan erin vermeld. Hier heb ik mij ongeveer tot 13 uur mee bezig gehouden en gekletst met de zusters. Veel meer is er niet te doen en echt aandacht aan de kinderen werd er niet besteedt mijn inziens. Maar daar kan ik natuurlijk naar één dag ook niet over oordelen. Dus dat wordt een leuke taak van Marloes en mij! :)
Rond 13 uur gaan de kinderen eten en daarna worden ze weer gebaad, dan lekker op bed en slapen. Als je hier klaar mee bent dan kun je zowat ook overdragen aan de late dienst en zit je dienst er op. Mijn inziens niet erg druk en dat maken de zusters zich ook niet. Ik vind het wel erg leuk, ook het contact met de kinderen. De manier van communiceren, gebiedende wijs enkelvoud, moet ik wel erg aan wennen. Dat heeft ook tijd nodig, maar na een week begint het wel wat te wennen. Op naar de dag van morgen….

Verder werd er vandaag voor ons gekookt door Maya en Ria, roti met kip, aardappels en groenten. Echt heerlijk, maar wel heel erg veel. Typisch Surinaams, dat kunnen wij als NL niet zomaar even maken. Dus ik wil wel een kookcursus daarin volgen! :) Hoop dat ik het dan wel kan maken, kan ik mijn kookkunsten in NL ook weer uitbreiden! En anders pakken we het Surinaamse Kookboek van Loes bij de hand en knutselen we daaruit iets in elkaar..

Dinsdag:
De tweede dag liep ik met dezelfde begeleidster mee als gisteren. We hebben ons stageverslag ingeleverd en die gaan Marloes en ik morgen met onze werkbegeleidster bespreken. Een aantal kinderen waren al gebaad, aangezien ik niet wist op welke kamer ik kwam te staan. We stonden ook met 1 verpleegkundige en 2 stagiaires op 7 kindjes, dus van hard werken was niet echt sprake. De dagindeling heb ik hierboven al vermeld. Ik heb me vandaag voornamelijk ook bezig gehouden met informatie doornemen en dossiers bijwerken. Zo leer je het zo snel mogelijk kennen. Daarnaast veel met de patiëntjes gespeeld en gekletst. Sommige kunnen niet goed nederlands, dus dat vergt soms enige energie. De anderen was erg leuk, maar ze werden ook gelijk zo enthousiast dat ze niet meer wilde baden en mij met water aan het besproeien was. Erg leuk, maar de orde moet je natuurlijk wel handhaven. Hier moet ik blijkbaar nog enige structuur in aan zien te brengen. Maar dat kan ook niet naar twee dagen! Dus ik moet niet alleen de leuke zuster uithangen, maar ook een beetje streng zijn.

Met mijn werkbegeleidster en andere stagiaire veel dingen besproken, ook over het land zelf. De zus van mijn werkbegeleidster die werkt in Brokopondo, medische zending. Dit moeten we zelf regelen dus deze kans gelijk aangegrepen. Ze pakte direct de mobiele telefoon uit de zak en belde haar zus op. Zij bespreekt nu met de staf van de Medische Zending of we daar een paar dagen mee kunnen kijken! Erg leuk allemaal, dus als er meer bekend is horen jullie dit zeker!

Dat is ook wel een bijzonder fenomeen, als de zorg aan het werk is hebben ze de mobiele telefoon op zak. Maar er wordt ook gewoon gebeld tijdens werktijd, tijdens overdrachten etc. Ik denk dan van hé, je bent toch aan het werk. Maar goed, ik geloof dat het altijd al zo is want er zijn veel zusters die dat doen. Nou, ik hou werk en privé liever gescheiden, haha!

Woensdag:
De dag begon vandaag eerder als gisteren, aangezien we nu wisten op welke kamer we kwamen. De overdracht moesten we hierdoor ook bijwonen en dat hield in dat we om 6:45 uur op stage aanwezig werden verwacht. De dag verliep eigenlijk qua indeling hetzelfde als de dagen ervoor. In de morgen om 9 uur hadden we een klinische les over de rol van verzorgenden bij Diabetes Mellitus. Het grappige was om te zien dat de insulinepennen nu pas in opmars zijn in Suriname, terwijl ik niet anders weet tijdens mijn opleidingen. Ik was veel alleen op de kamer met de kinderen, mijn begeleidster was ergens waar ik niet weet waar ze was. De strijd ging ik vandaag aan om een klein jongetje van 2 jaar niet al te veel laten huilen en proberen het kindje iets te laten eten. Het huilen lukte mij naar 2 dagen erg goed, binnen een paar minuten was het huilen opgehouden. Het eten wilde maar niet lukken, maar in de middag kwam naar boven dat het kindje een ontsteking in de mond heeft! Geen wonder dat het niet wil eten, die strijd kon ik dus ook nooit winnen!
Ik heb mijn eerste begeleidingsgesprek ook gehad, waarbij afgesproken is dat ik op de kinderafdeling een kwaliteitsopdracht en een verpleegplan ga schrijven. Dus naast het stagelopen mag ik thuis ook hard aan de bak om binnen een maand deze twee opdrachten af te ronden. Ook wel een leuke uitdaging! En aangezien ik nu weekend heb, haha heerlijk na drie dagen, heb ik hier nog wel wat tijd voor..

Marloes en ik hebben ontzettend veel last van de voeten nu, aangezien we (ik) nog een paar kleine huishoudelijke dingen aanschaffen moest. Ik dacht dat we uiteindelijk al bijna bij huis waren, maar dit bleek nog een aantal straten verderop te zijn.. Aii, dus wij proberen een busje aan te houden die ongeveer 10 meter voor ons reed. En dit lukte maar niet.. Gelukkig was er een kleine file door wegwerkzaamheden, waardoor we eindelijk met het busje verder konden! Onder het lopen groette iedereen ons vriendelijk, dag zuster, dag zuster hoe maakt u het! Maar een meneer die groette ons, dag dokters! Wiew, we zijn al gepromoveerd!!!!

Ik weet niet meer of ik mij ingeschreven heb om vanavond te genieten van de kookkunsten van Maya. Ik hoop het wel want heb echt zin in een Hollandse kost, we eten namelijk aardappels, groente en een slavink. Dus echt, laat haar a.u.b. iets over hebben, anders wordt het weer tomatensaus met pasta.

Verder wordt ik nogsteeds lekgeprikt door alle muskieten en zijn we er nogsteeds niet achter wat het beste middel is om je mee in te smeren. Iedereen adviseerd iets anders, dus we proberen maar wat uit om niet geprikt te worden. Echt, Rianne in een korte broek ziet er niet uit met al die plekken! Moeten ze maar een andere kant uit kijken.. Het verbranden van zondag begint eindelijk een beetje weg te trekken, dus ik blijf voorlopig nog wel even uit de zon. Op stage wisten ze niet wat ze zagen toen ze onze verbrandingen zagen. Bij Marloes vroegen ze meteen wat voor ziekte ze aan haar voet had en van mijn rug schrokken ze ook. Mijn reactie: ‘ Wen er maar aan want het wordt nog veel erger! Haha..’.

Dit was weer een lang verhaal voor jullie.. Hopelijk een beetje een indruk gekregen van mijn stage en het ziekenhuis. Ik heb er ook een aantal foto’s van het ziekenhuis bijgedaan. Het zijn allemaal aparte gebouwen, lijkt wel een dorp het ziekenhuis in zijn totaliteit. Maar wel erg gezellig! Kortom: Ik vermaak me hier superr!

Dikke kus Rianne